O eski köy evleri yok mu? İçlerindeki sıcaklık ve samimiyet, yürekleri ısıtan birer hatıra gibi… Her bir eşyası bin bir gece masallarını andırır. Hele o yaşlıların samimi sohbeti biz bağköylülere çocukluk anılarının en tatlı rüyasını yaşatır.
Böyle bir ortamı görenlerin, Banazı başta olmak üzere eski Bağköylerinde doğmuş büyümüş herkesin aklını başından alır.
Bu odaya girdiğinizde kendinizi zaman tünelinde bir asır kadar geriye gitmiş gibi hissedersiniz. Duygularınız depreşir, hafızanızda acı tatlı hatıralarınız canlanır, bir anda çocukluğunuz bir film şeridi gibi gözlerinizin önünden gelip geçer.
Ve sedirler… El emeği göz nuru işlenmiş dantellerle süslenmiş kırlentler… Duvara oyulmuş takalar. Her tarafta duvar halıları, tespihler, seccadeler… Beşikler, bebekler, eski oyuncaklar. Ve AGA marka radyodan evin içinde dalgalanan eski Türk musikisi…

Hele mutfak… Bakır kaplarla süslenmiş tahta raflar… Rafların kenarlıklarını süsleyen nakışlı örtüler… Kazanlar, tencereler, kaşıklar…
Nezaket, kibarlık, hoşgörü, vefa, paylaşım, büyüklere saygı, aile olma, kadim kültür, mahalli töreler, bizim dünyamız, kaybolmaya yüz tutmuş medeniyet… Bizim biz olduğumuz yıllar.
Her şey, her şey eski hayatın ninnisi söyler gibi ne kadar şirin geliyor, sarıp sarmalıyor, kuşatıyor sizi… Eski toprak kokulu bu evde duvarların ve kapıların dili olsa da konuşsa: Neler yaşanmış neler… Evin duvarları ne tatlı ne acı hatıralara şahitlik etmiştir.
Dünyaları verseler şöyle bir köy odasına karşılık değişmezsiniz. Çünkü burası bir “ev”, konut değil… Doğal bir yaşam ile kadim bir kültürün buluştuğu mekân...
Bu evden çıkıp dışarıya adım atınca, sanki zaman tünelinden yüz yıl ileriye fırlatılmış ve bilmediğiniz bir yere gelmiş gibi yalnız ve yabancı hissedersiniz kendinizi…
Derin bir iç çeker ve dilinizden şu cümleler dökülür:
“Ah ah! Biz bu evlerde ne kadar mutluyduk.”
****