Mehmet Âkif birkaç yıldır kış mevsimini geçirmek üzere Mısır'a gitmeyi alışkanlık edinmişti. 1926'da tümüyle oraya yerleşmeye karar verdi. "Cemaatü'l Mısrıyye"de Türk edebiyatı dersleri veriyordu. Bu arada İslam Birliğini kurma hayalini gerçekleştiremeyeceğini de anlamıştı.
1935 yılında yeniden Türkiye'ye dönme kararı verdiğinde, ileri derecede hastaydı.
Atatürk, Âkif'in İslamcılığı yanında bağımsızlıkçı oluşunu daha fazla önemsiyordu. Özellikle İstiklal Marşı şairi olarak ona özel bir değer veriyordu.
Mısır'dan döndüğü yıl, geçim sıkıntısı çekmesin diye Mehmet Âkif'e hemen emekli aylığı bağlandı.
Ne yazık ki, bu emekli aylığını ancak beş ay alacaktı.
Takvimler 27 Aralık 1936 tarihini gösterirken üstat yaşamdan ayrıldı.
Atatürk, bazı çevrelerin, Âkif'in cenaze törenini bahane ederek gösteri yapılacaklarına ilişkin duyumlar almıştı.
Bunun üzerine İstanbul Üniversitesi Rektörüne bir telgraf çekerek, cenazenin istismar edilmemesi için gerekli önlemleri almasını istedi.
Buna göre Beyazıt Camii'nde cenaze namazı kılındıktan sonra Edirnekapı Şehitliği'nde toprağa verilecekti.
Gelgelelim aralarında Edebiyat Fakültesi öğrencilerinin de bulunduğu bir grup, cenaze namazından sonra Âkif'in tabutunu alıp kaçırdılar!
Cenazeyi Edebiyat Fakültesi'ne getirerek burada ikinci bir tören yaptılar. Merhum, ancak bundan sonradır ki, toprağına kavuşabildi.
Olayları Ankara'dan izleyen Atatürk'ün canı sıkılmıştı. Üniversite Rektörüne ikinci kez telgraf çekerek; "Sizi uyarmış olmama rağmen gerekli tedbirleri almayarak taşkınlığa meydan verdiniz!" biçiminde eleştirdi. Telgraf şöyle devam ediyordu:
"Taşkınlık yapan gençlere gelince: Yaptıklarını, İstiklal Marşı şairine gösterilmiş bir sevgi tezahürü olarak kabul ediyor ve kendilerini affediyorum. Hepsinin ayrı ayrı gözlerinden öperim!"
