Niyetleri burada çocuk sahibi olmaktı. Çiftleşme sürecinin sonunda nihayet iki güzel yavruları dünyaya geldi. Şimdi iki aylık olan bebeklerinin birine “Çıtır” ötekisine ise “Mıtır” ismini koydular. 100 metre kadar ötedeki kendileri gibi uzak diyarlardan gelen komşu leyleklerle kavga etseler de kendi aralarında mutlu bir hayat sürüyorlar.

Bir gün, sabahtan akşama kadar bu musmutlu leylek ailesinin yaşam mücadelesini gözlemledim. Önce evin reisi erkek leylek “Siz burada bekleyin gidip yemek alıp geleyim” diyerek rızkını aramak üzere yuvadan uçtu ve bir süre sonra gözlerden uzaklaştı. Anne leylek ise küçük bebeklerinin yanında kocasını beklemeye başladı.

Güneş tepeye çıktıkça bebek leylekler bunalmış olmalılar ki, ağlamaya başladılar. Anne, yavrularını güneşten korumak için kanatlarını açıp yavrularının üzerinde gölge oluşturdu. Böylece az da olsa serinlediler küçük leylekler.

Fakat çocuklar açtı ve ağlamaya başladı. Anne leylek gözlerini ufka dikip uzun süre kocasının yolunu gözledi. Demek ki yemek bulamamıştı. Sonra çocuklarına dönüp dedi ki, “Babanızın başına bir şey geldi galiba, bu kadar geç kalmazdı. Siz evde oturun ben babanızı aramaya çıkayım. Belki size yemek de bulurum.”

Böylece iki küçük leylek yuvada yalnız kaldı.

Aradan yaklaşık iki saat kadar geçtikten sonra önce baba leylek sonra da anne leylek gagalarında bir yığın yemekle yuvaya geldiler. Çocuk leyleklerin sevinçleri görülmeye değerdi. İştahla yemeklerini yiyip karınlarını doyuran leylekler bir süre sonra ebeveynlerin şefkatli kucağında derin bir uykuya daldılar. Güneş, Fırat nehrinin üzerinde tatlı bir kızıllık yayıp gözden kaybolurken, karı koca leylek romantik bir geceye hazırlık yapıyorlardı.

Yazı Resim: Alişan Hayırlı