Doğanşehirliler Grubu’nda 05 Nisan 2023 günü yayımlanan bir paylaşıma yaptığım yorumda özetle : “Tavşantepe mevkiine kursanız ortada büyük bir tepe( mezarlığın sırtı) var. Arkası Altıntop arazisi ve tarım arazisi. Tarım arazileri üzerine yapılan yapılaşma sonuçlarını Malatya merkez Bostanbaşı’nda gördük.” demiş ve önerimi de: “Sürgü yönünden Malatya’ya giderken baraj kavşağını geçtikten sonra soldaki benzinliğe ( Zerenlerin) sırtınızı dönün, karşıda çok geniş bir alan göreceksiniz. Gürobası’ndan Savaklı’ya kadar, Adana Malatya asfaltının üzeri. Dağın eteğinden yola kadar geniş bir alan. Yol ile yeni kurulacak kent arasında ağaçlık bir tampon alan oluşturmak koşuluyla yatay mimarisi, geniş caddeleriyle vadiye hakim yeni bir kent oluşturulabilir bu alanda.
Bu alan, fay hattının uzağındaki bir alan. Malatya-Adana yolu üzerine yapılacak bir yonca üst geçitle şehir merkezi ile bu alan arasına bağlantı sağlanabilir” demiştim.
Son günlerde, “Doğanşehir Hükümet Konağı eski yerinde mi kalsın, Tavşantepe bölgesine mi taşınsın?” tartışmaları devam ederken basında yayımlanan görselinden anlaşıldığı kadarıyla dört bin, bilemedin beş bin m2 kapalı alanlı yeni Doğanşehir Hükümet Konağı projesinin eski alanına sığmayacağı, daha da önemlisi, eski alanın SİT alanı olması gerekçesiyle Tavşantepe bölgesinde belirlenen alan üzerine ve taahhüdünü süresi içerisinde yerine getirebilecek yetkinlikteki bir firmaya ihale edildiğini, yüklenici firmanın süratle şantiye hazırlıklarına başladığını gördüm.
Doğanşehir’in içini gezdim, eski adını almış, “Viranşehir” olmuştu o şirin Doğanşehir. Kristal Kahvesi’nin ve Yüksek Kahve’nin yerinde yeller esiyordu. Şeker şirketinin, bitişiğindeki DSİ Başmühendisliğinin bahçesindeki çam ağaçlarının eski güzelliği sönmüş, çıplak bir telgraf direğine dönmüştü o güzelim çam ağaçları.
Benim kuşağımın, sınıfta kalma sistemi olduğu için önden gidenle de, arkadan gelenle de aynı sınıflarda okuduğu ortaokul tüm anılarla birlikte moloz yığınına dönmüştü.
Önünde, sevdiklerinin ardından nice ellerin sallandığı istasyon binası yıkılmış, yıllarca ray sesi, düdük sesiyle çevresindekileri uyutmayan tren yolu, uzun bir süre çilehanede inzivaya çekilmiş bir derviş sessizliği içinde, verdiği rahatsızlığın cezasını çekmiş bir mahkûm gibi mahcubiyetini koruyordu.
Aşağı Caminin kubbesi başına çökmüş, enkazı kaldırılmayı bekliyordu.
Aldığı ağır hasar nedeniyle terk edilmiş, perdelerini rüzgarın savurduğu yüksek katlı binalar sessiz sedasız ve zar zor ayakta durmaya çalışırken, uzun bomlu ekskavatörün gelip kendilerini yerle bir edip moloz yığınına dönüştürülmelerini bekliyorlardı dört gözle.
Bünyesindeki ağır hasara aldırış etmeden, olası bir depremin en küçük bir şiddetine bile karşı koyamayacak kadar takatten kesilmiş apartman bloklarının zemin katında doğaya meydan okurcasına cesaret göstererek faaliyetini sürdüren iş yerlerini görünce bunların neden bu kadar cesur olabildiklerini düşünmeden edemedim.
Son yıllarda yapılan yüksek katlı binaların tamamına yakınının yıkılabilecek durumda olduğunu ve yıkım çalışmalarının sürdürüldüğünü gördüm.
Doğanşehir’den Sürgü’ye doğru giderken sulama kanalına varmadan tepenin Nurhak Dağı’na bakan cephesinde gördüğüm çok sayıda kule vinç dikkatimi çekince su kanalı parelelince uzanan yola yöneldim. Tepenin doğusunda görünen bitmeye yönelik apartman bloklarının çok daha fazlasının arka tarafta da devam ettiğini ve tepenin güney eteğindeki tek katlı, sevimli Altıntop Köy Evlerini görünce “bu iş bitmiş dedim iç sesimle”…
Evet. Doğanşehir’in Tavşantepe’ye, dört bir tarafından, en tepeden eteklere doğru kamuoyunun tepkisine aldırış etmeden yerleştirildiğini gördükten sonra çaresizlik içinde kışı bekleyen Doğanşehirlilerin, kanaat önderlerinin, sivil toplum örgütlerinin; şuraya yerleşmesin, buraya yerleşsin, eski yerinde kalsın tartışmalarının bu saatten sonra hiçbir anlam ifade etmeyeceğini yerinde gördüm.
Olanlar olmuş artık, yeniden doğan bir şehrin güzel ve yaşanabilir bir Doğanşehir olacağı umuduyla önümüze bakalım…
Fatih DULKADİROĞLU (02.10.2023 Doğanşehir)
