Sabah uzaklardan bir ses beni çağırıyordu. Kalksam, bisiklete binip Banazı’ya doğru uzansam diye düşünürken, fotoğraf mevsimi olmasa bile en azından sincapları görürüm dedim.
Biliyorum, beni bir sürpriz bekliyordu.
İçime doğdu.
Bisikleti, Banazı girişinde, Köpbaşı mevkiinde direğe bağlayıp, bahçe yollarından yürüyüşe geçtim. Hava güzeldi, fotoğraf için fazla beklentim yoktu. Sadece beni çağıran sese gidiyordum.
Biraz ilerledikten sonra, sesleri daha net duymaya başladım. Uzakta bir yerde savaş tantanları çalıyor, bombalar patlıyor, kurşun sesleri dağlarda yankılanıyordu. Acımasız bir savaş vardı ve çarpışan tarafların canhıraş feryatları kulakları tırmalıyordu. (Normal insanlar duyamayabilir.)
Tam Ağpınar mevkii üstü, Büyükgüney’in altındaki Çevirmeler mevkiine doğru yaklaştım ki, sincapların başlattıkları, belli ki uzun zamandır süren savaşla karşılaştım. İçime doğan ses beni yanıltmamıştı. Asırlık cevizlerin ve dallarının arasında onlarca sincap, hangi sebepten çıktığı belli olmayan bir savaşı sürdürüyordu.
Dertleri neydi, insan sınıfından bunca düşmanı varken, bir de kendi kendilerini kırıp geçirmenin bir manası var mıydı? Değer miydi?
“Durun ey sincaplar, kesin şu anlamsız savaşı, herkes yuvasına dönsün!” diye bağırdım.
Heyhat! Beni dinleyen yoktu. Hatta içlerinden biri, “Sen bizim işimize karışma, yoluna devam et, yoksa gelir seni ısırırım” dedi.
Yuvasını saldırılara karşı koruyan bir sincap ise bana şikâyette bulundu, “Komşumuzun çocuğu şu sincap benim sakladığım cevizi çalmış” dedi. Diğeri de, kendisi evde yokken karşı mahalledeki (ceviz ağacındaki) bir sincap yuvasına girmiş.
Baktım bu kriz beni aşıyor. Söz dinleyen yok. Dedim ki, “Ne haliniz varsa görün, ben gidiyorum”
Artık bilmiyorum, kaç ölü kaç yaralı var, savaş ne kadar sürdü, kim galip geldi… Allah bilir.
