Çocuktum!

Her çocuk gibi bende rahmetli babam Bedir Bey i izliyordum.

Babalar yanlış yapmaz. Erkek çocuğu için örnek insan…

Dikkatimi çeken özelliklerinden biri de küskünleri, dargınları barıştırmasıdır.

Babam ne yapıyordu da küskünler dargınlar barışıyordu.

Küskün dargın olan kişilerle ayrı ayrı görüşüyordu.

Her birine şunu söylüyordu.

Geçenlerde şu arkadaşla konuştum. Şöyle dedi.

Onu kırdım üzdüm yanlış yaptım.

Görsem ona sarılıp özür diyeceğim, hakkını helal et diyeceğim…

Diğer arkadaşı da görür ona da aynısını söyler.

İşin gerçeği öyle değildir.

Babam onları barıştırmak için bir senaryo hazırlamıştır.

Her iki insanın birbirini gördüğüne birbirine sarıldığını helallik dilediğine şahit oldum.

Birkaç kişiye yemek ikramında bulunmuş, o kişiler de davet edilmiş, o kişiler birbirine sarılmış özür dilemiş, helallik dilemiş.

Rahmetli babam mutlu bir şekilde onları izlemişti.

Günümüzde Allah’ın selamını esirgeyen kafasını sağa sola çevirerek insanları görmek istemeyen benlik egolarının zirve yaptığı, aynı apartmanda oturan kişilerin, aynı muhitte oturan kişilerin durumlarına baktığımızda insanlığın nereden nereye geldiğini tasavvur etmekte güçlük çekiyorum.

Bizler bir evin çocuğu bütün mahallenin çocuğu olduğu dönemlerden geldik.

Büyüklerimizin bizlerin sorumluluğunu taşıdığını bizlere sahip çıktığını veya uyarması gereken bir durum varsa uyardığı kuşaktan geliyoruz.

Bu gün çok şükür yeni yetişen kuşak büyüklere iş bırakmıyor, büyüklerde bir yanlışı söylemekten çekiniyor, bu yaştan sonra biri kalkıp bana bir şey der diye sesini çıkaramıyor.

Doğruluğu tartışılır.

Pandemi bizi öyle bir duruma getirdi ki, herkes evine kapanmak zorunda kaldı. Hatta aynı evde el gibi oldular.

Çok zorlu bir süreçten geçtik. Maskeler insanların arasındaki mesafe durumu insanoğlunun yaşadığı bu güne kadar yaşanmamış bir olaydı.

Bayram ziyaretlerimiz, akraba eş dost ziyaretlerimiz askıya alındı.

Sanki insanları birbirinden koparmak için tasarlanmış bir senaryo gibiydi.

Dıştan kabullensek de içten kabullenmemiz mümkün değildi.

Türk Milleti olarak, örfümüz inancımız gereği aile yapısına önem veren bir milletiz.

Ailemizle çevremizle mutluyuz.

Kalaycıoğlu ailesi olarak Türkiye geneli 17-18 il olarak temmuz ayının son Pazar günü bir ilde bir araya gelip hasret gideririz. Bu güne kadar farklı illerde bilhassa Karadeniz ağırlıklı olarak 17 defa bir araya gelmişiz. Bu iller genelde Trabzon, Samsun, Ordu, Malatya, Erzurum olmuştur. Rize de buluşacağımız zaman pandemi oldu. Buluşamadık.

Arkasından 6 Şubat depremleri 11 ili vururken, Malatya da, Hatay dan sonra en fazla binanın yıkıldığı il olmuştu.

İnsanlar mağdur olmuş, ülkemizin kadirşinas insanları deprem yaralarını sarmak için seferber olmuş, kimileri bulundukları ili terk etmek zorunda kalmış, Malatya insanının bir kısmı, yüzde yirmi kadarı başka illerden dönmemiştir.

Evi az hasarlı olanlar tadilatını yaptırmış, evlerine dönmüşler.

Allaha şükür bizim bina da az hasarlı idi. Tadilatlarımızı yaptırdık. Oturuyoruz.

Mübarek Ramazan ayındayız.

Ramazan Ayı, sadece oruç tutmaktan ibaret değildir.

İnsanları birbirine yaklaştıran insanların birbirini kucaklamasına aynı sofrayı paylaşmasına vesile bir aydır.

Bulunduğum sitenin yöneticiliğini komşularımızın ısrarı üzerine kabul etmiştim.

Sadece sitenin gerekli ihtiyaçlarını karşılamak yöneticilik değildir.

Bulunduğunuz sitenin insanlarını kaynaştırmak komşuluk ilişkilerini üst düzeye çıkarmak yöneticinin görevi olmalıdır.

Bu kapsamda 52 daireli bir sitede iftar programı düzenledim.

Malatya’mızın meşhur tavacılarından biri ile anlaştım. Herkesin memnun olacağı bir mönü hazırlattım.

20 Mart akşamı sitemizde bir arada komşularımızla iftar açtık.

Birbirini tanımayan komşularımızın birbirine olan muhabbetlerini görünce onlardan fazla ben mutlu oldum.. Ailece iftar açmıştık.

Birbirimizi bir arda olmayı ne kadar özlemişiz.

Pandemi, deprem özlem biriktirmemize vesile olmuş…

Bir başka güzellik iftarda çocukların gençlerin mutluluğu zirve yapıyordu.

Onlara iyi örnek olmaya çalıştığımızın kanaatindeyim…

Saygılarımla.